Somartìi

riadattata in dialetto da Vittorio Crapella - 07-10-2019


Somartìi 

La scighèra, 'ntàat ca 'l piuvisna,

la va sǜ par la Pendegia, 

e sóta, ol vèet l'ósa 

e 'l mṍof tüt ol bósch;

 

ma par i àndét dól paés, 

'l và, a ralégràa l'ànèma, 

l'ódóor amàr dol vìi

ca 'l bói gió 'ndi tìi.                         

 

Sǜ la bràśa pìza e stralüsènta

al cṍös 'l ròst dè leòr;   

ol casciadù a zifolàa 

 'l stà sǜ l' ǜs de cà a vardàa,

 

trà li rósi niòli al tramónt,

ròsci de üséi nìgri,

cóma penśér chè i vaga,

ca i se slontana vèrs la nòc’.  

Autunno

La nebbia, piovigginando, 

sale su per la Pendegia,

e sotto, il vento urla

e muove tutto il bosco;

 

ma per le vie del paese

va, a rallegrar l'animo,

l' aspro odore del vino

che bolle giù nei tini.

 

Sulla brace accesa e scintillante

cuoce l'arrosto di lepre

e il cacciatore sta fischiando

sull'uscio a rimirar,                                 

 

tra le rosse nubi al tramonto,

stormi d'uccelli neri,

come pensieri vaganti,

che si allontanano verso la notte. 

 

'l ghè nè amò