L’AMICIZIA DE ‘N BÒT

Forse al sarà colpa de la mia età,

ca l’è pú verda, ansi, sensa pietà

l’ha brǜsàat i mei àgn a manèta …

come vidisciù en d’en fööch che sciopèta!

Al sarà par chèsto, ü parché so diventàat cuiù,

ma l’amicizia di nòs tèep, mi góo l’impresiù,

l’era tüta n’òtra ròba, dém a mèet,

de chèla ca adès se sbandiéra ai quatro vèet,

u sü Feisbuck, social e ótri diaoléri:

l’è amicizia chèla? Ma fémm i séri !

La nòsa l’era ‘na ròba profonda,

vera, sempre vìva e sempri feconda!

Forse al sarà parché i nòs tèep ì’era dür,

e l’amicizia l’è ignüda sǜ come en mür,

en mür de sass, fac’ sǜ con buni manéri,

tignüc’ ensema da cimèet e trebüléri !

Ü coma ‘na pianta da li radìis ben piantadi,

en mèz ai crap, sprofondadi, disperadi,

a cercàa, sensa mai stracass,

en póo de tèra buna, da sfamass,

e adèss gnàa la tormènta püsé ‘ncarugnida

la ghe rùa ca a strepala da dua l’è surtida:

istèsa pricisa l’amicizia de me regòrt:

ìdola ca te s’en desfèt gnàa dopo mort!

Adèss enveci, se ciama “amìis” a chi

‘na òlta sula sa idüt dal tabachìi,

ü par caso s’ha ‘ncuntràat en piazza,

e sa biüüt ensema en cafè Lavazza !

Però, sa tée besógn, cünt fàten ca,

cerca miga l’indiriz de la sua cà,

a la sua porta van ca a batt

de sucür chèl dì l’è ciapàat da matt !