dall' Italiano al Dialetto Bośàc'
Digitare una parola o una frase da tradurre in dialetto.
'N gèet al và dal dotóor
'N gèet al và dal dotóor
Ai l'è cüntava 'n bòt, quanca ghéra amò i órs sü par i nòs bósch.
'N gèet, 'mpóo sü de età, al va 'mbòt dal dotóor.
Chèsto al l'è visita bée e pò al ghè domanda coma 'l se sintiva.
Ol géet la rispót bèl 'ngalüzìit: "Mai stàc' iscè bée, me sóo tràc' 'nsèma a una de gioena e adès la spécia 'n sciàt e mi sóo davéra 'mbèlpóo contèet; e lüu dotóor, coma al le pènsa, coma al me trua ?"
Ode a la cariöla
Ode alla carriola
Ode a la cariöla
'N principi gh'era 'l “gèrlo”:
Quata fadìga la pòora géet!!!
Quati strozzàdi sènsa sintiméet!!!
Carghi de ròba sùra la schéna,
gòp cóma aśegn , quata la péna !
Òl còl fo lónc cóma chèl de ’n strüz.
Òl fiàat ca al vee ca sǜ dal canarüz,
pesanc’ i pàs, al cröva i giönöc’:
na vita da ’ngüràc' gnàa a ’n ciòc.
Òl Signor a vidìi i sò pòri fiöi
cunciàac pégio che a Pasqua 'iöi
'n ciel al gh'à facc' 'l diśègn con li steli:
'na caréta grànda e üna piscéna, pròpi bèli!
(Paolo Piani)
ròsa
s.f.
rosa (colore)
La Bìśega e ol Sùul
Vento di Tramontana e il Sole
La Bìśega e ol Sùul
En dì, la Bìśega e ‘l Suul ai rógnàva, - ognantǜü de loor al pretèndeva da vès pǜsé fòrt dèl' òtro, quàn - ca i à idǜut en viagiatóor, ca'l vegneva inàaz - piegaat té - ‘n dèl mantèl.
Ilùra- I dùu litigànc' - ià stabilìit ca - chii de loor duu – ca - ai go l’aris facia a fà 'n mòdo ca 'l viagiatóor 'l se tavès fó ol mantèl dè dòs , al saris stac’ ritügnüut ol pǜsé fòrt.
Ol Vèet dè Bìśega - l’à cuminciàat a bufàa con violensa; ma pǜsé ca 'l bufàva, - pǜsé 'l viagiatóor al se streigeva ité 'ndèl mantèl; - taat ca àla fìi ol póoro Vèet l’ à dùüt renunciaa al sò propòset.
Ol Sùul ilùra - 'l sè fàc-idìi su 'ndèl cél; e dòpo iscé en pìt, ol viagiatóor, l’a ciapaat còlt - e ‘l sè trac’ fó - ol mantèl.
E iscé, la Bìśega l'è stàcia ubligada a reconós ca'l Sùul l'era pǜsé fòrt dè lée.
'l ghè nè amò pubblicati anch e qui in fondo alla pagina (Provincia di Sondrio Albosaggia)
Òl Brunìi di Cup
Ol zio Bruno, ca l’era in om de bùu cöor, ai ghe diseva al Brunii di Cùp , cal stava ca iló a curàa la ròba, coma i fava taac', pronc’ a scorentàa a i rèdes ca i pruava magari a töo gió en pìr marüut dal sò pirèer.
Lüu l’era contèet da daghen a ca i òtri dela sua ròba sènsa pretent nient. Chèl pòoch ca'l podeva, se sa.
L’era en “barba” cioè al s’era ca sposàat, ma l’era ‘n om de compagnia e al ghè piaseva grignàa e schèrsàa.
Par chi ca i pasava da ca sua, al ghera sempri en calès de vii da bìif e na quai matòcada da cünta sü; e sa iera róbi seri chili ca 'l diseva, al ghè fava sü istèss 'na quai cucola schèrsosa.
Ónsi de sapiènza e, ‘nsema, de lengérèeza sfazada, ca la vita la pesa già abòt…
